De instelling Casco – Office for Art, Design and Theory werkt sinds kort onder de nieuwe naam Casco Art Institute: Working for the Commons (CAI). De wijziging heeft alles te maken met een nieuwe modus operandi van het instituut, die in de laatste tentoonstelling onder de gelijknamige titel gestalte heeft gekregen. ‘Working for the commons’ wordt het leidende principe en bepaalt de politiek-esthetische intenties van de instelling.’The commons’ moet daarbij begrepen worden als een alternatief voor een kapitalistische modus waarbij het private en het publieke blind voor elkaar zijn en het een het ander is gaan overheersen. Het herstructureren van de praktijk verloopt bij Casco via drie kenvormen: Action, Body en Kirakira. Met Action wordt de kunst als experiment beschouwd en als een stap in de richting van maatschappelijke en politieke verandering. Met Body wil Casco het esthetisch en artistiek belang benadrukken van organisatiepraktijken, die doorgaans worden behandeld als niet-kunstzinnige aangelegenheden. Met Kirakira (‘schittering’ in het Japans) staat Casco een kritische waardering van esthetica, poëzie en mythe voor, een praktijk van ‘doen’ door middel van ‘ont-doen’. Het instituut wil kunstzinnige praktijken verwezenlijken door middel van reproductie, zorg en duurzaamheid, op basis van niet-kapitalistische en feministische waarden. In zijn beleidsverklaring stelt Casco dat de meeste (kunst)instituten en organisaties patriarchale waarden hanteren die een hiërarchische relatie tussen productieve arbeid en reproductieve arbeid opleggen, een hiërarchie die ook (re)presentatie en achterliggende organisatieprocessen miskent. Casco streeft ‘naar een organisatorische doorlaatbaarheid die deïnstitutionaliseert, maar tegelijkertijd – in de geest van solidariteit – reïnstitutionaliseert door met een grotere groep mensen te delen. Dit brengt een vooruitzicht van zelf-organisatie met zich mee, of anders gezegd, een principe van zelf-eco-organisatie dat een ‘inherent verband tussen desorganisatie en complexe organisatie’ omarmt. Dit proces maakt een vorm van internationalisme mogelijk, maar vereist desalniettemin een aanzienlijke dekolonisering en engagement met verschillen. Het doet dan ook een beroep op diverse idiomen en vormen, voorbij het ‘veld’ van kunst tot kunst. (casco.art en commons.art)