Biënnale de l’Image
De Biënnale van Parijs ontstond in 1957. De laatste editie, de Nouvelle Biennale de Paris, vond plaats in 1985. De prestigieuze tentoonstelling in de hallen van La Villette werd een financieel fiasco. De commissaris Georges Boudaille werd oneervol ontslagen en de biënnale opgedoekt. Vanaf 1991 verhuisde de biënnale naar Lyon. Vorige zomer organiseerde Harald Szeemann er de vierde editie. Toen Alfred Pacquement ontslagen werd als directeur van de Délégation aux arts plastiques van het Ministerie van Cultuur en benoemd werd tot directeur van de Ecole Nationale Supérieure des Beaux-Arts, werd hem als compensatie een nieuwe Parijse biënnale beloofd. Pacquement zit wel in de adviescommissie en ontvangt de biënnale in zijn school, maar de algemene leiding werd toevertrouwd aan Régis Durand van het Centre National de la Photographie. De biënnale zelf werd omgedoopt tot Biennale de l’Image en de eerste editie kreeg als titel De très courts espaces de temps. Deze titel werd ontleend aan een bekende passage uit James Joyces Ulysses. Deze waarin Stephen Dedalus mediteert over de ‘onvermijdelijke modaliteit’ van het zichtbare. Zijn gedachten concentreren zich rond de vraag naar de tegenstelling tussen opeenvolging en gelijktijdigheid (de opeenvolging van het hoorbare tegenover het gelijktijdige van het zichtbare), tijd en ruimte, beweging en stagnatie, dwang en autonomie, transparantie en ondoorschijnendheid. Het thema van de tijd werd gekozen omdat het het dichtst bij de reële ervaring staat. Deze eerste nieuwe biënnale toont werk van een dertigtal jonge kunstenaars (in principe jonger dan vijfendertig en aan het begin van ‘een beloftevolle carrière’), die gebruik maken van fotografie, video, film en nieuwe technologieën. Niet als genre of als medium, maar eenvoudigweg als de realiteit van de kunst van vandaag. De tentoonstelling stelt vier mogelijke trajecten voor. Een eerste ensemble behandelt onze normale tijd-ruimte relatie, onze dagelijkse referentiepunten. Een tweede stelt de vraag naar hoe we ons voelen in de tijd. Problemen van snelheid, traagheid, stilstand, herhaling, wachten, verschijnen en verdwijnen. Vervolgens behandelt men de materie van het beeld. Leidt dit tot een werkelijkheid of tot een ervaring? Of blijft het vorm en materie op zich? In hoeverre bepaalt het onze manier van zijn in de wereld? Een laatste ensemble zoekt naar de nieuwe modaliteiten van de hedendaagse ruimte-tijd en stelt vragen omtrent identiteit en subjectiviteit van het beeld. Herdefiniëren van de grenzen, migraties en culturele kruisbestuiving. Omwille het prospectieve karakter van de tentoonstelling zijn de meeste deelnemers nauwelijks bekend. Het merendeel werkt in Frankrijk, maar er zijn ook kunstenaars uit U.S.A., Groot-Brittannië, Duitsland, Zwitserland, Spanje, China en Canada. Afkomstig uit de Lage Landen zijn Fiona Tan, Renée Kool en Patrick Everaert.
De très courts espaces de temps: van 12 mei tot 12 juli in de École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, Quai Malaquais 13, 75006 Paris (01/53.76.12.32). Dial H.I.S.T.O.R.Y. van Johan Grimonprez wordt vertoond in de Caisse des Dépots, Quai Voltaire 13, 75006 Paris.
