Home screen home & Baldessari
Terwijl op de benedenverdieping van Witte de With Rita McBride’s arena nog van Bartomeu Marí’s streven getuigt om in Witte de With dialoog en discussie hoogtij te laten vieren, vindt de bezoeker een verdieping hoger een autistische couch potato met koptelefoon. In verband met het Film Festival Rotterdam heeft het kunstcentrum namelijk de Newyorkse producent en regisseur Michael Shamberg uitgenodigd een programma van videokunst samen te stellen – geen installaties, maar tapes. John Baldessari plaatste de voor het vertonen daarvan benodigde televisieschermen in een huiselijke context door onder de titel 4 RMS W VU: wallpaper, flowerpots, lamps, NEW de gehele verdieping van vrolijk behangpapier alsmede van grote zwart-witfoto’s van planten en lampen te voorzien. Er zijn vier typen behangpapier: een met oren en krakelingen, een met aardappelen en gloeilampen, een met klokken en gebakjes en tenslotte een met neuzen en popcorn. Temidden van de decoratieve wanden met nu weer ontwapenend simpele beeldrijm en dan weer vergezochtere associaties staan de monitors opgesteld in gestileerde settings als ‘keuken’, ‘woonkamer’, ‘eetkamer’, ‘slaapkamer’ en ‘tienerkamer’. Wat het videoprogramma zelf betreft: Shamberg koos niet in de eerste plaats voor de kunstenaars die gewoonlijk in musea en andere kunstinstellingen te zien zijn. Paik, Acconci, Nauman en co ontbreken, terwijl film- en videoregisseurs zoals Chris Marker en Kathryn Bigelow wel present zijn. Ook koos Shamberg, die videoclips voor onder meer New Order heeft geproduceerd, voor veel muziek. Maar wat heeft de registratie van een televisieoptreden van Joy Division uit 1978 nu in godsnaam met videokunst te maken? Overigens is het na een meeslepende uitvoering van Transmission even slikken als er een echt videokunstwerk van een erkend beeldend kunstenaar langskomt: Richard Serra’s Television delivers people uit 1973 bestaat uit langsrollende agitprop-slogans over het kwaad dat televisie heet, ondersteund door muzak. We lezen: “Television delivers people to an advertiser”; “Entertainment is basically propaganda for the status quo”, en “It is the consumer who is consumed.” Ongetwijfeld allemaal waar, maar zo banaal dat de verleiding toch wel erg groot wordt om op de belendende monitor naar een hartverscheurend duet van Nick Cave en Polly Jean Harvey te kijken…
• Tot 22 maart in Witte de With, Witte de Withstraat 50, 3012 BR Rotterdam (010/411.7.924).