Tiong Ang
De publicaties van Stichting Artimo uit Breda hebben gemeen dat ze gewijd zijn aan redelijk jonge, vaak Nederlandse kunstenaars, maar qua vorm lopen ze sterk uiteen. Soms krijgen ze het karakter van een kunstenaarsboek, een andere keer dat van traditionele monografieën. Het aan Tiong Ang gewijde boek Not Dark Yet valt in de tweede categorie. Mark Kremer brengt in zijn essay Het verlangen spleetoog te worden de ontwikkeling van Angs werk in kaart, waarbij hij traceert hoe deze gaandeweg de massamedia, die hij aanvankelijk in statements bekritiseerde, in zijn werk is gaan opnemen. Door zijn schilderijen (met vaak aan de media ontnomen beelden) te bespannen met voiles, onttrok hij ze aan de tekencirculatie en gaf hij ze een verduisterde en verstilde presentie. “Dingen zichtbaar maken door ze te versluieren,” zo vat Ang het samen in een interview met Jorinde Seijdel in Not Dark Yet. Deze praktijk zet hij voort, maar het is de afgelopen jaren steeds duidelijker geworden dat Ang niet tot de schilders behoort die zich kniezend terugtrekken in een splendid isolation. De schilderkunst is van een toonaangevende kunstvorm een potentieel atavisme geworden, en hoewel ook atavismen mogelijkheden herbergen, ziet Ang in dat dit niet betekent dat men in Unzeitgemässheit moet zwelgen. Ang is gaan leren van de vijand, hetgeen onder meer heeft geleid tot het Painted Strokes-project in samenwerking met Karter Kustera: een venijnige TV-sitcom over kunst en wat bij het maken daarvan komt kijken. Ook werkte en werkt hij samen met Roy Villevoye aan projecten als School Pictures en Private Cinema Public Paintings, waarin de kunstenaars met een weldadig gebrek aan pretenties respectievelijk een installatie hebben verwezenlijkt met en over kinderen en samenwerken met afficheschilders in Bombay. Dat deze werken in de illustraties van Not Dark Yet op voet van gelijkheid worden gepresenteerd met Angs solowerk is niet onproblematisch – niet zozeer omdat is verzuimd om in de bijschriften duidelijk te vermelden dat het in die gevallen gezamenlijke werken betreft, maar vooral omdat een kakelbonte still uit Painted Strokes visueel detoneert met de schilderijen van Ang. Bij de samenwerkingsprojecten met Villevoye speelt dit wat minder, maar die komen dan weer niet echt tot hun recht in dit boekje – er zou eigenlijk een aparte publicatie aan gewijd moeten worden. Ang zelf lijkt ondertussen tot een synthese van zijn bemoeienissen met diverse media te zijn gekomen: in werken als FeVeR/KuuMe (1997) en Not Dark Yet (1998) worden videobeelden en live-performers door ‘kooien’ van zwart gaas versluierd. De schilder maakt nu zichtbaar zonder verf.
• Tiong Ang, Not Dark Yet, Stichting Artimo, Breda, 1998.
