Antony, Maurice & Robert
Een aanzienlijk deel van alle fotografische oeuvres is allesbehalve wereldschokkend. De meeste daarvan zullen het ook ‘later’ nooit worden. Maar daar bijvoorbeeld botweg uit concluderen dat het gros van alle professionele studio’s – en dan ‘zeker’ bij ons – verwaarloosbaar werk afleverde, is een heel andere kwestie. Een accuraat in kaart brengen en comparatief plaatsen van al die diverse lokale praktijken zou zelfs een zinnig project binnen de historische opdracht van een fotografiemuseum kunnen vormen. Vooralsnog blijven we hier alvast aangewezen op erg sporadische en puur toevallige initiatieven. Zo loopt in Oostende nog tot het eind van de zomer een behoorlijk accuraat gemaakte tentoonstelling over de fotostudio van de ooit in Ieper en Oostende actieve gebroeders Antony, een project dat bedacht en geproduceerd werd door het Gentse ‘Tijdsbeeld nv’. Niet dat er baanbrekende fotohistorische inzichten worden aangebracht of meesterlijke foto’s getoond, het initiatief haalt zijn verdienste veeleer uit een leefbaar evenwicht tussen een beknopt historisch basisonderzoek, een dosis anekdotiek en een doordachte publiekspresentatie (afgezien dan van de wat knullige reconstructie van een heuse portretstudio uit het begin van deze eeuw). In grote lijnen krijg je doorheen deze tentoonstelling een bijna vanzelfsprekend beeld mee van de vaak heel uiteenlopende facetten van een commerciële fotografenpraktijk bij ons in de eerste helft van deze eeuw. Van de doorsneestudioportretten tot de opnamen bij James Ensor thuis in zijn atelier-salon, van de reportage over de verwoesting van Ieper waarvan de broers al tijdens de Eerste Wereldoorlog een goed verkopende reeks ansichtkaartjes uitgaven, van het uiteenlopende opdrachtwerk voor de industrie of voor het ‘toerisme’: van ‘pittoreske visservrouwen’ tot de Miss Universe-verkiezing in het Oostendse Kursaal in 1932. Je stelt vast dat tegenover een indrukwekkende vakkennis, na verloop van jaren een duchtig conservatieve omgang met het fotografische beeld kwam te staan. Het modernisme was aan de Antony’s voorwaar niet besteed. Net daardoor wellicht, ziet Oostende er op een aantal van hun foto’s nog zo schandelijk prachtig uit.
• Maurice & Robert Antony, Ooggetuigen: nog tot 27 september in de Venetiaanse Gaanderijen, Zeedijk, Oostende (059/70.11.99), inclusief een publicatie met een tekst van Lieve Compernolle.
