Beelden Buiten 1998
De stad Tielt heeft de zomerse gewoonte om beelden in haar De Brabandere-tuin te zetten. Gastcuratoren maken er de tentoonstelling Beelden buiten. Voorheen hebben Dirk Snauwaert, Piet Vanrobaeys en Bart De Baere dat gedaan, nu is de zevende editie gerealiseerd door curator Kurt Vanbelleghem. In het groen van het Vlaamse stadje tekenden de vorige tentoonstellingen twee algemene tendensen af: of de kunstenaars zetten werken neer met een zelfstandig en abstract karakter, of ze zoeken een specifieke plek op om er een werk te creëren dat afhankelijk is van de natuur en dat bepaald wordt door het organisch leven. Deze laatste tendens kenmerkt ook de nieuwste tentoonstelling.
De centrale vijver is afgesloten door een rood en wit gestreepte plastiek band op paaltjes. Videocamera’s staan gericht op het water. Iets verder staat een houten woonwagen ingericht als een studio voor een visser. Hierbinnen kan hij op televisieschermen het leven in en rond het water observeren dat hij buiten niet kan naderen. Aan de rand van de tuin staat een vervallen serre. Tegen de lage glazen wand is een nauwelijks op te merken hol uitgegraven in de grond. Het doet vermoeden dat iemand een poging heeft gedaan om een schuilplek te bouwen, zo ver mogelijk van de beelden buiten. Elders klinken ijle geluiden op vanuit struikgewas. Ze lokken de wandelaar tot het naderen van een plek waar heel wat takken neergevallen zijn in een put, afgekraakt door storm of afgeknot door geweld. De klanken zijn hier nog beter te horen en benadrukken de onheilspellende atmosfeer. Neergestorte takken, een hol in de aarde, een vis in het water: ze zijn het uitgangspunt van beelden die geen beelden willen zijn. Ze hebben iets ondergronds. Ze richten zich naar beneden – onder water, onder aarde, onder een stapel takken – en naar de rand – een plek achter struikgewas, een wagen naast de vijver, een hol tegen de afsluiting van de tuin. De beelden bevinden zich buiten maar keren zich af van het buiten. Ze noden de bezoeker tot het nemen van een absurde omweg: de visser zondert zich af in zijn cabine, de tuinier kruipt onder zijn serre, de wandelaar stapt doorheen takken. De kunstenaars drukken de onmogelijkheid uit om zich nog vrij te bewegen buiten en hebben de hoop opgegeven om er een eigen kunstwerk neer te zetten. Ze gaan de tuin in en zijn getroffen door haar weerbarstig en solitair karakter. Ze bakenen een zone af, concentreren zich op een detail, raken de natuur een weinig aan en herscheppen ze tot een vorm van cultuur. Die gevoeligheid ontspoort bij andere kunstenaars die klassieke tuinelementen hebben geïnterpreteerd volgens het motto van het proces van de vergankelijkheid: een wandelpaadje is van chocolade en maakt van het stappen een hachelijke zaak, een Mariabeeld is gemodelleerd uit vet en zaad en is voedsel voor de vogels, rozen liggen op een stapel rauw vlees. In de loop van de tentoonstelling zullen die werken rotten en uiteenvallen. Ook deze beelden willen geen beelden zijn, ze vernietigen zichzelf en bejubelen de metabolische energie van de natuur, vrij letterlijk en met gevoel voor overdrijving. De zevende editie van Beelden Buiten met als ondertitel I never promised you a rose garden is een tentoonstelling van de kringloop: beelden vergaan tot natuur en de natuur wordt afgebakend in zones van cultuur. De stijl schommelt tussen grappige poëzie (het werk rond de vijver is van Henrik Hakansson) en groteske provocatie (de zuil van vlees is van Gu Dexin).
• Beelden Buiten ‘98 met werk van David Claerbout, Gu Dexin, Els Dietvorst, Griet Dobbels, Henrik Hakansson, Anne Maes, Khalil Rabah en Denise Tiavouana nog tot 30 augustus in de tuin De Brabandere, Generaal Maczekplein in 8700 Tielt (051/40.29.35) en eveneens in Galerie CD, Kortrijkstraat 44, 8700 Tielt (051/40.77.81).
