Blueprint
Op papier ziet het er prachtig uit. “Blueprint wil laten zien hoe kunstenaars de verbeelding van de toeschouwer in beweging zetten. De werken in deze tentoonstelling scheppen ruimte voor de fantasie van anderen: ze lijken leeg of onvoltooid, zijn schetsmatig, in wording.” De deelnemende kunstenaars keren zich af van het ‘volle’ beeld van de media, maar helaas leidt dit er vaak toe dat zij erg doorzichtige, platte betekenaars voor ‘leegte’ of ‘onvoltooidheid’ hanteren. Dit geldt bijvoorbeeld voor Uta Barth, wier procédé om foto’s te maken die zo wazig zijn dat men vrijwel niets meer herkent, al snel het karakter van een trucje krijgt. Van Pierre Bismuth worden twee films vertoond die grotendeels ‘blanco’ zijn, en die eveneens door een pijnlijke eenduidigheid worden gekenmerkt. Bij Programmes (version nr 2) verschijnt af en toe het hoofd van iemand in beeld die een radiozender selecteert, waarna het beeld weer leeg is en alleen het geluid van de radio te horen is; bij Le film blanc (version nr. 1) wordt een lege strook film ondertiteld met willekeurige zinnen, die toevallig opgevangen gespreksflarden dienen op te roepen. In de installatie Conversations at Sutton Pond evoceert de dove kunstenaar Joseph Grigeley met tuinmeubilair, bierblikjes en vele bekrabbelde papiertjes eveneens een veelvoud aan gesprekken – en een drinkgelag. Elders brengen de audiocollages van Erik Weeda geluiden van de stadsrand de aseptische ruimtes van De Appel binnen. Het uitgangspunt van de tentoonstelling wordt uiteindelijk het beste gerealiseerd door Hiroshi Sugimoto’s bekende foto’s van filmtheaters en drive in-bioscopen. Door de lange belichtingsduur is het filmdoek tot een witte leegte verstild. De gelijkenis met de werken van Bismuth is slechts een schijnbare overeenkomst: bij Sugimoto draait het niet om lege films, maar om films die zichzelf voor de fotocamera uitwissen en een spookachtige bioscoop achterlaten.
• Tot 17 augustus in De Appel, Nieuwe Spiegelstraat 10, 1017 DE Amsterdam (020/625.56.51).
