Corey McCorkle
Na een solotentoonstelling in de Kunsthalle Bern, is werk van de jonge Amerikaanse kunstenaar Corey McCorkle te zien in het Kunstencentrum Marres te Maastricht. McCorkle toont er, naast bestaand werk, ook nieuw materiaal dat ontstond tijdens zijn verblijf in Tokio vorig jaar. Dat werk oogt in eerste instantie erg divers. In de ruimte aan de straatzijde draait de dvd Rising Sun (2005), waarop advertenties van Japanse callgirls, die met hun handen hun ogen bedekken, aan een hitsig tempo afgewisseld worden. Aan het eind lijken ze te dansen voor onze ogen. In een aangrenzende ruimte bevindt zich New Life Expo (1998), bestaande uit een groot gebloemd tapijt waarop een aantal ‘bladeren’ omhoogkrullen tot zetels, die echter alleen in lotushouding kunnen worden benut. Het werk Dandelion Wine for a Tokyo Blonde (2005) is een theetafelblad, gemaakt uit een vlechtwerk van duizenden stukjes industriële triplex. Hiervoor baseerde McCorkle zich op de Japanse Yosegi-kunst uit het Edo-tijdperk. Deze techniek vergt zo’n precisie dat zij een bijna meditatieve concentratie veronderstelt. Ten slotte bevindt zich in een hoger gelegen ruimte Touched (2005): een sequens van tien momentopnames van een mistig bergpad op de Mount Fuji, waarbij steeds een andere groep pelgrims de berg beklimt.
Bij McCorkle worden exotiek, spiritualiteit, minimalisme, barok, lifestyle en ambachtelijkheid op haast wonderlijke wijze gecombineerd. Zijn werk, dat zich beweegt in het inmiddels ruime veld tussen kunst, architectuur en design, onderscheidt zich echter van veel hedendaagse ‘meubelkunst’, die zich vaak laat kenmerken door een ongemotiveerd verlangen om de grenzen tussen de respectievelijke disciplines te overschrijden, zonder de betekenisvolle verschillen te articuleren. McCorkle zoekt geen gemene deler, maar gaat bij de andere disciplines te leen om het discours van zijn eigen discipline scherper te stellen.
Met Rotation, een sleutelwerk in Marres, demonstreert McCorkle zijn bewuste positiekeuze. Rotation bestaat uit een cirkelvormige uitsnijding, met drie meter diameter, uit de parketvloer van Marres. Het cirkelvormige stuk werd dertig graden gedraaid. Zoals bij Cutting (Office Baroque), dat McCorkle vorig jaar in de ruimte van het Antwerpse objectif_exhibitions realiseerde, refereert hij aan Gordon Matta-Clark, de kunstenaar die begin van de jaren ‘70 geometrische vormen sneed uit muren en vloeren van leegstaande panden. Naast Rotation installeerde McCorkle trouwens ook Linx, dat ook voor de ruimte van objectif_exhibitions gemaakt werd. Drie zorgvuldig uitgekozen hangplanten zijn met meticuleus gesmede kettingen aan het plafond bevestigd. McCorkle maakt geen ‘radicale’ openingen in ruimtes buiten het geijkte kunstcircuit – als reactie op het aseptische karakter van de white cube – maar introduceert gekunstelde objecten in kunstruimtes. Anderzijds benadert hij de tentoonstellingsruimte niet enkel meer als een abstracte ruimte, die het oog op het kunstwerk gericht houdt, maar ook als een specifieke ruimte met een lokale en historische verwevenheid. Om beide aspecten te verdisconteren, licht hij een specifiek element uit die ambigue context. In Linx harmonieert het organische karakter van de planten en de sierlijke kettingen met de 18de-eeuwse moulures van het plafond in Marres. Zo wordt de fetisjering van de huiselijkheid in het tentoonstellingskader aangekaart.
Die wisselwerking van zijn vermomde objecten met de context, resulteert in een soort visueel kaatsspel, een conversatie zonder onderwerp. RE:RE:RE:RE: is een rastervormig latwerk uitgevoerd in dadotechniek en opgehangen in de wintertuin van Marres. Het lijkt op de houten structuren die gebruikt worden om klimplanten te bevestigen en verwijst in deze context naar de 19de-eeuwse traditie om een miniatuurtuin in het huis in te richten. Het werk gaat ook een band aan met de wildgroei van de buitentuin van Marres. Terwijl de vakkundigheid en esthetische finesse van het object om een aandachtige en gerichte lectuur vragen, laat de vervlechting van het werk met de omgeving niet toe om het te isoleren. Het is opgehangen als een Japans Shogy-scherm en filtert het zicht tussen twee aangrenzende ruimtes. Tegelijk past het raster, dat kleiner wordt naar de lichtkoepel toe, ook bij het ruitvormige tegelmotief van de vloer.
Door specifieke kenmerken van de ruimte bijna overdreven te accentueren, omzeilt McCorkle de al te evidente omgang met de ruimte in veel ‘meubelkunst’. De concrete lectuur van de context in zijn objecten, leidt tot een abstracte en tegelijk ‘volle’ relatie tussen object, kijker en context.
• Monster Trucks van Corey McCorkle, tot 31 juli in Marres, Capucijnenstraat 98, 6200 AG Maastricht (043/327.02.07; www.marres.org).
