Henze Boekhout
De Afgelopen Jaren is de tweesnijdende titel van een merkwaardige tentoonstelling. Hij suggereert niet enkel dat er een overzicht van ‘recent werk’ zal worden vrijgegeven, er wordt in dit geval ook mee aangegeven dat Henze Boekhout de voorbije tijd danig aan de gang is geweest met een probleem dat voor nogal wat kunstenaars die met fotografie werken acuut is. Hoe presenteer je foto’s? Als je niet wil terugvallen op het obligate passe-partout, glas en houten lijstwerk; in duimspijkers noch in het opkleven op aluminium enig duurzaam heil ziet of het werk dat je maakt evenmin al iets vandoen heeft met de wedloop van de grote formaten. In het voorstel dat Henze Boekhout voor zijn foto’s bedacht, lopen nog andere overwegingen en bekommernissen door elkaar heen, zoals: een handelbare en heldere presentie in de ruimte, een verbinding tussen de beelden zonder ze te isoleren, respect voor de nuances van de foto’s, voor de kijker,… Boekhouts beelden hebben nu een plaats gekregen in moeizaam zelfontworpen frames, industrieel vervaardigd in roestvrij staal. Vaagweg houden ze het midden tussen een kleine, hoekige monitor en een lichtjes vooroverhangende schilderijlijst. Die afwijkende hoek ten opzichte van de wand geeft aan het beeldvlak alvast een minder vanzelfsprekende aanwezigheid én hij beklemtoont de kijkrichting van de fotograaf. Tegelijk bieden zowel de vorm als het materiaal kansen om op de concrete condities van een ruimte in te gaan. Zo kunnen in Amsterdam bijvoorbeeld een aantal foto’s ook naadloos op de rand van een muurvlak hangen of wordt door aangepaste belichting een veld van lichtreflectie actief waarin de stalen lijsten, maar ook de kleurenfoto’s zelf geactiveerd lijken te worden. Die foto’s blijven, wars van het labeur dat het hele lijstenprobleem met zich bracht, waar het Henze Boekhout om te doen is. Op een bijna zinnelijke manier houdt hij eraan om zijn eigen kleurenprints te drukken, zelfs van zwart-witnegatieven. Maar vooral blijft hij sleutelen aan een fotografie waarin bijna niet ‘gefotografeerd’ wordt, maar aangegeven. Een wolk die er als een hondenkop uitziet, de Matterhorn op een plastic bekertje, een plasticinesculptuur, een spiegeltje op een opengeslagen boek over Saturnus, een pier waarop een fototoestel op statief ons stom aangaapt. En dan een hand die een lepel vasthoudt en gewoon ‘aanwijst’. “Een dikke deken ligt als cultuur over ons heen,” schrijft Henze Boekhout, “soms prikken we er met de vinger door of maken er gaten in met onze camera’s.”
• Tot 19 maart in Torch, Lauriergracht 94, 1016 RN Amsterdam (020/626.02.84).
