Jessica Stockholder
Een verkennend bezoek aan haar werk in opbouw in Middelheim Hoog voorspelt een onverwacht schouwspel in dit oude gedeelte van het beeldenpark. De Amerikaanse kunstenares opteerde er zeer terecht voor om haar wellicht grootste installatie ooit in te passen tussen de – naar maatstaven van de kunst van de laatste decennia – nogal kneuterige bronzen torso’s, figuurtjes en dergelijke van de vaste collectie. Wellicht mag men de richting van deze integratie zelfs omkeren: de met het grasveld vergroeide beelden van Pablo Gargallo (Profeet, 1933), Henri Laurens (Océanide, 1933) of George Grard (Nicole, 1947-’48) lijken een tweede jeugd tegemoet te gaan als figuranten in een totaalspektakel. Stockholder heeft voor haar picturale installatie alvast een imposant staketsel opgericht waaraan liefst zeventien gestripte autokarkassen een gekleurd scherm vormen van loodmenie, violet en vaalgeel. Hieraan zullen nog drie royale, helblauwe zwembadkuipen en forse butaanbranders voor terrasverwarming worden toegevoegd. Ook groen geverfde grasvlakten en boompartijen en violet en oranje geschilderde paden zullen deel uitmaken van het geheel dat door kabeltrossen in een compositorisch evenwicht gebracht moet worden. Bij regenweer zal men vanuit een bestaand klein paviljoentje onder strodak het ensemble Landscape linoleum kunnen koesteren.
Stockholders werk is niet provocerend bedoeld. Het is in essentie een grondige herwerking van abstract expressionisme, minimal en pop art. Ze concipieert installaties die in feite driedimensionale schilderijen zijn, waarbij het publiek al wandelend op zoek gaat naar een goed blikveld. Aan de integratie van bijvoorbeeld zwembaden of autokarkassen wordt geen institutionele of maatschappelijke kritiek gekoppeld. Stockholder wil ook geen verhaal vertellen – het volgen van een verhaallijn zou trouwens heel wat verbeeldingskracht vergen van de toeschouwer – maar is geïnteresseerd in het spanningsveld dat ontstaat door de materiële aanwezigheid van herkenbare objecten en hun picturale aanwending. De absurd aangewende objecten (auto’s van bumper tot bumper verticaal opgericht) leveren gewoonweg een spannende picturale oplossing op. Overigens zijn terrasverwarmers, zwembaden en auto’s geen parkvreemde elementen. Dat bewijst onder meer het onderdrukte maar continu aanwezige autogeraas uit de nabije Craeybeckx-tunnel.
• Landscape linoleum samen met twee kleine installaties in het Braempaviljoen nog tot 15 november in het Museum voor Beeldhouwkunst Middelheim, Middelheimlaan 61, 2020 Antwerpen (03/827.15.34).
