LA Homicide. Jeremiah Day in Ellen de Bruijne Projects.
‘[…] A man named John McGraham was murdered […].’ In zijn performance herinnerde de Amerikaanse kunstenaar Jeremiah Day (Boston, 1974) met dit citaat aan een dakloze inwoner van Los Angeles die om onbekende redenen levend is verbrand. Zijn naam komt voor op The Homicide Report, een weblog verbonden aan de internetsite van de Los Angeles Times waarop dodelijke slachtoffers van het straat- en bendegeweld in deze stad worden vermeld. De weblog liegt er niet om. De keiharde feiten van het dagelijkse leven in de beruchte wijken van Los Angeles worden hier in objectieve analyses en statistieken gegoten. Dit hyperrealistische feitenrelaas daagde Day uit om de locaties van moorddelicten in de ruige achterstandswijken van LA daadwerkelijk te gaan bezoeken en te bewijzen dat de digitale wereld een reële wereld is.
In zijn tweede solotentoonstelling in galerie Ellen de Bruijne Projects toonde Day onder meer reportagefoto’s van wat hij de ‘global slums’ van Los Angeles noemt. Op het eerste gezicht doen de foto’s van braakliggende industrieterreinen, verlaten parkeerplaatsen, advertenties van werkzoekenden en zwaarbeveiligde kleine ondernemers onspectaculair aan, maar ze worden gewichtiger door de suggestie dat hier gewelddadige moordzaken hebben plaatsgevonden.
Op de foto Reynaud Cage Jr. 48 and Yancy Cage 39; April 3, 2010, die refereert aan twee slachtoffers op The Homicide Report, is ironisch genoeg een advertentie voor goedkope uitvaartdiensten te zien. Deze hangt aan een hekwerk tussen annonces van kleine zelfstandige ondernemers zoals dakwerkers, loodgieters en juridische hulpverleners. Tussen deze aanbiedingen prijkt ook nog een billboard voor een grafisch ontwerpbureau. Day lijkt met deze setting te willen laten zien dat ook creatieve arbeid in de economische depressie niet wordt gespaard. In een intentieverklaring onder de foto brengt Day de brute werkelijkheid van Los Angeles in relatie tot de fictieve wereld van de Hollywoodfilm. Hiermee maakt hij van de Hollywoodfilm een paradigma van de werkelijkheid. Handgeschreven noteerde hij: ‘First Act/Last Act. Traditionally, Hollywood has followed a classic 3 Act structure; Act 1 – Introduce hero, the world of the story, and the problem; Act 2 – hero struggles, by end of Act 2 resolving the problem seems impossible; Act 3 – solve problem. But recently Hollywood and TV focus only on Act 1; stretching it out indefinitely, and solving problem is deferred, and the endings of the stories must acknowledge their own implausibility.’ Deze cinematografische observering vormt een belangrijk referentiepunt voor het werk. Waar zich in de traditionele Hollywoodfilm nog een verhaal ontvouwt (met meestal een goede afloop), blijft de cinematografische standaard vandaag steken in het eerste bedrijf. Day lijkt een werkelijke bedreiging te zien in deze nieuwe standaard. Hij toont een Amerikaanse droom die is omgeslagen in een Californische nachtmerrie.
Tijdens de opening hield Day in de galerie een performance waarvan tijdens de tentoonstelling een videoregistratie werd vertoond. In een monoloog gecombineerd met geïmproviseerde dramatische gebaren wierp hij zijn eigen lichaam in de strijd. In lijn met filosofe Hannah Arendt vat hij handelen op als een activiteit in de openbare ruimte zonder tussenkomst van dingen of materiaal. In de publieke arena wordt gevochten om de politieke macht. In die zin is zijn performance op zich al een politieke daad. Door halverwege de performance plechtig namen van slachtoffers uit de lijst van The Homicide Report te declameren, benoemt hij de radicaalste uiting van machtsvertoon, namelijk het ontnemen van iemands leven. Met het relaas van straatgeweld en de verbeelding van economische noodsituaties in Los Angelos geeft Day ook een politieke betekenis aan het ultieme uiterste van het menselijk handelen.
Een rode TL-buis, ergens op de vloer van de galerie, roept een vage associatie op met een red light district, maar dan zonder performance, zonder arbeidsactiviteit, zonder verkoop en vermaak, of zo men wil, zonder enige vorm van leven. De kunstenaar lijkt met zijn tentoonstelling te suggereren dat de Verenigde Staten een cruciaal kantelpunt hebben bereikt, maar laat in het midden of hij een toekomst voor ogen ziet waarin de menselijke productiviteit zich zal herstellen.
• LA Homicide van Jeremiah Day liep van 4 september tot 10 oktober in Ellen de Bruijne Projects, Rozengracht 207 A, 1016 LZ Amsterdam (020/530.49.94) en is later dit jaar nog te zien in projectruimte Ludlow 38 van het Goethe Instituut in New York en in 2011 in galerie The Box in Los Angeles.
