Nan Goldin, I’ll be your mirror
Het is – haast vanzelfsprekend – een uitgave van Scalo. “Books & Looks”, noemen ze zichzelf, en dan mocht een (cult)figuur als Nan Goldin natuurlijk niet in het fonds ontbreken. Het werd meteen een 492 pagina’s tellende monografie die wordt voorgesteld als de definitieve en meest volledige verzameling van Goldins werk tot nu en die voor de titel teruggrijpt naar een song van Nico. “I’ll be your mirror.” Spiegel van wat? De antwoorden lopen uiteen. Alnaargelang de betrokkenheid of het empathische vermogen van wie op deze vraag wil ingaan. Spiegel van een generatie. “Abused in many ways, bruised far deeper than surface wounds reveal, and confused by the volume and intensity of the noisy void of contemporary culture”. Bijvoorbeeld. Anderen (zoals Peter Schjeldahl) gaan nog verder en bestempelen het ruime voorbije decennium simpelweg als The Goldin Age. Of nog: de bedompte spiegel die flarden van het allerintiemste reflecteert, lust, passie, liefde, dood. Extended familiefotografie. The Family of Nan. Dit boek bevat naast een rake selectie uit de hoe dan ook indrukwekkende beeldenstroom van Nan Goldin, een ruim aantal teksten, meestal van vrienden of geestesgenoten zoals David Wojnarowicz, Darryl Pinckney, Cookie Mueller, James Fenton, Joachim Sartorius. De meeste ervan lijken echter te nauw bij de ‘familie’ betrokken om ook een gedegen kritische analyse van dit ‘fascinerende’ oeuvre aan te durven. Komt nog wel. Tot 5 januari loopt de aan het boek gekoppelde tentoonstelling “Nan Goldin: I’ll be your mirror” nog in het Whitney Museum of American Art, nadien verhuist ze naar het Kunstmuseum in Wolfsburg en deze zomer is ze in het Stedelijk Museum te Amsterdam te zien.
Dat Nan Goldins (fotografische en andere) demarches inmiddels in nogal wat regionen van onze visuele cultuur zijn doorgedrongen (en er niet zelden ook door zijn ‘bedwongen’), laat zich onder meer aanzien in nog een nagelnieuw fotoboek. “FASHION Photography of the Nineties” is een mild scabreus plaatjesalbum, samengesteld door Camilla Nickerson van “Vogue” en kunstcriticus Neville Wakefield (“Harper’s Bazaar”, “Artforum”, “Parkett”). Er valt zelfs geen streepje duidende tekst te bespeuren. Met slechts enkele adempauzes wordt ons een heuse iconografie van de modefotografie van de Nineties op het netvlies geramd. Een broeierige mix van klamme ‘alledaagsheid’, hysterische glamour, vulgaire elegantie en af en toe rauwe schoonheid. Bettina Rheims of Bruce Weber horen er niet meer lijfelijk bij, enkel nog in de onverholen (soms vettige) knipogen van enkele bedreven ontleners en/of plunderaars van hun werk (Craig McDean, David Armstrong, Mario Sorrenti, Jeff Burton). Voorts naast meestal erg goed gekozen materiaal van Goldin, Tillmans, Araki, ook nogal wat merkwaardige Fremdkörper in dit boek: de “Girlfriends” van de Amerikaanse kunstenaar Richard Prince bijvoorbeeld, beelden uit de reeks “The most beautiful girl in the world”, die Charles Ray in ’93 in het kunsttijdschrift “Parkett” publiceerde of het werk van twee hard boiled-documentaire fotografen: Bruce Davidson en Mary Ellen Mark. Als om – nog maar eens – te benadrukken dat álles kán in mode (vandaag?). Met als (voorlopig) ‘verschrikkelijkste’ pièce de résistance, de gedigitaliseerde wezens van Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin. De allerlaatste foto van dit boek, “Untitled #299” van Cindy Sherman, vormt hoe dan ook een geniale sluitsteen. Relativerend tot op het bot en tegelijk geruststellend: er zijn nog fotobeelden die niet stuk kunnen. “FASHION Photography in the Nineties” verscheen bij Scalo Verlag, Zürich, 1996, maar dat vermoedde u wellicht al. Als dit géén cult-boek wordt, komt dat waarschijnlijk omdat u het niet gekocht heeft.
