Sigmar Polke, photoworks
Ja, er is nog (fotografisch) leven in Duitsland naast de Bechers en hun nazaten. Neem nu Sigmar Polke. Een tegenpool van kaliber. Tegenover de rigoureuze systematiek en het technisch meesterschap van de Düsseldorfse school, gooit Polke alle trossen los. Onderwerpen worden niet gezocht, ze komen voorbij. In uiteenlopende gradaties van toevalligheid. Fototechniek en doka-geplogenheden zijn niet enkel te verwaarlozen, het is een vrolijk spuitende bron van creativiteit. Tijdens de opname: de camera bewegen, de film terugdraaien en nog eens afdrukken, over- en onderbelichten,… In de donkere kamer: fixeer en ontwikkelaar door elkaar gooien, ‘vergeten’ om foto’s te fixeren, te groot fotopapier samenplooien en in het ontwikkelbad proppen,… Een nachtmerrie voor alle plichtsbewuste, métierlievende fotografen. Fotografie is chemie en chemie vereist controle. Denken zij. Polke wil die chemische processen juist verstoren, van het rechte pad afhelpen, ze bevrijden. Een camera ziet sowieso nooit wat jij ziet, wat zou je je dus druk maken om dat drogbeeld zo goed mogelijk te bewaren… Laat staan, te reproduceren. Sigmar Polkes foto’s zijn eenmalig, zo goed als nooit voor herhaling vatbaar. Maria Morris Hambourg: “Voor hem is het negatief een matrijs vol mogelijkheden, erg vergelijkbaar met wat een script is voor een acteur”. Het zou me benieuwen wat Polke – met zijn aangeboren nonchalance en onachtzame, quasi gecultiveerde gebrek aan ‘kennis van zaken’ – zou kunnen aanrichten in cyberspace. Het boek “Sigmar Polke Photoworks. When Pictures Vanish” hoort bij een tentoonstelling die nog tot eind dit jaar in Washington te zien is. Het is een prima uitgave van Scalo Verlag, Zürich, 1996.
