Real Time@Zoersel’99
Stijn Huijts, de directeur van museum Het Domein te Sittard in Nederland, en Ulrike Lindmayr zijn de gastcuratoren van dienst voor de vierde editie van Kunst in Zoersel, een driejaarlijkse openluchttentoonstelling in het park rond het gemeentehuis. Bij de uitwerking van het concept van de tentoonstelling gaan ze uit van de verschillende betekenissen, mogelijkheden en beperkingen van het ‘park’, waarbij “de dialoog met real time Zoersel niet uit de weg gegaan wordt”. Zo’n intentieverklaring in de folder en de persmededeling doet reeds de intellectuele armoede vermoeden waar de catalogus het schrijnende bewijs van levert. Niet alleen het woord vooraf van Wivina Demeester in de vorm van een zelfgemaakt gedichtje, maar ook de tekst van Hans Theys die met literaire pretentie enkele Zoerselnaren portretteert en de flauwe, slordige faxen tussen de curatoren die het gebrek aan een inhoudelijke inleiding moeten verhullen, kunnen niet anders dan als beloonde domheid of als verholen minachting voor de misschien wel niet zo domme bezoeker beschouwd worden. De catalogus bevat verder per kunstenaar een meestal nietszeggende portfolio en twee reeksen fotoportretten – één van gewone Zoerselnaren en één van Zoerselse meisjes, jawel – door respectievelijk Romy Finke en Arno Nollen. Beiden leveren het bewijs dat de impact van het werk van Rineke Dijkstra op Nederlandse fotografen onwaarschijnlijk groot is. De tentoonstelling zelf maakt verder duidelijk dat het park als tentoonstellingsruimte een anachronisme is. Het werk van de verschillende kunstenaars kan onmogelijk in onderlinge dialoog treden want elke kunstenaar krijgt er zijn hoekje, zijn eigen territoriumpje. Dit zou niet zo erg zijn, mocht dit ondervangen kunnen worden door een intrigerende wisselwerking of een interessante confrontatie met de omgeving waarin het werk gepresenteerd wordt. Het lieflijke park, hermetisch afgesloten van de real time, kan dit echter onmogelijk bieden. De meest ergerlijke bijdrage, omwille van het tranerige pathos, komt wellicht van Michel Huisman (volgens de perstekst geboren in 1957 en autodidact sinds 1960). Hij heeft het hoofd van twee meisjespoppen die op de bosgrond liggen, bedolven onder de kunstbloemen en kransen. Wat verder is een tekst van het ergste parochieniveau (opgenomen in de catalogus!) met een duimspijker aan een boom geprikt. We onthouden verder nog het werk van Keiko Sato – brandplekken en puin in één van de uithoeken van het park – omdat het ondanks zijn gebrek aan originaliteit een deugddoende verstoring van het te mooie park realiseert. En alhoewel Lois Weinbergers thematiek wat beperkt blijft, is zijn Garteninsel het vermelden waard: een plas beton in het grasveld met een groene lamp erboven. Misschien moeten we wel doen wat er op het bord bij het betoneiland staat: “To report a problem, to learn what we do, or to volunteer, call 00-43-1-263 34 56.”
• Real Time @ Zoersel ’99, met verder werk van Emese Benczúr, Maura Biava, Wim Catrysse, Romy Finke, Hans van Houwelingen, Suchan Kinoshita, Bjarne Melgaard, Claudia Radulescu, Peter Rogiers, Johan Tahon, Koen Theys en Roy Villevoye, loopt nog tot 12 september in het park rond het gemeentehuis van Zoersel, Kasteeldreef 55, 2980 Zoersel-Halle (03/380.13.90).
