Teksten

De vorige aflevering van De Witte Raaf was grotendeels aan “Rendez (-) vous” gewijd zonder op de tentoonstelling en het onderliggend concept in te gaan. Werden wel behandeld: enkele probleemstellingen waarover de tentoonstelling een uitspraak leek te kunnen doen: over de museale installatie, bijvoorbeeld, over de vitrine (of de etalage), over het museum, over de scène. Twee hoogst opmerkelijke bijdragen sloten het thematische gedeelte van het nummer af: een inkijk in de opslagplaats van de Belgische goochelaar met objecten, Guillaume Bijl, en een tekst over de recente evoluties met betrekking tot de inrichting van de badkamer die op zijn minst deed uitschijnen dat zelfs aan de nulgraad van de artistieke interventie behoorlijk wat inhoudelijke preoccupaties, ja zelfs, inhoudelijke rijkdom ten grondslag liggen.

Het nummer werd ingeleid door een tekst van Ilya Kabakov, een tekst van 1988 die een van de eerste realisaties van deze Russische kunstenaar in het Westen begeleidde. In “De afvalman”, een prachtige vertelling, ligt ook de kiem van Kabakovs bijdrage aan “Rendez (-) vous”. Als de verteller in de ruimte met al het afval van de watermeter terecht is gekomen, treft hij niet enkel rommel aan, maar ook een uitgebreid classificatiesysteem dat de objecten verbindt met de notities van de afvalman. “Een naald, die samen met een draad boven het nummer 48 was gekleefd, kreeg het volgende commenaar mee: ‘Ik vond dit op 17 februari onder mijn tafel, maar ik had het niet meer nodig’…”. De relatie tussen object en bericht die Kabakov ook in “Rendez (-) vous” aanwendde, is van het uiterste belang, zoals Frank Vande Veire in zijn bijdrage over “Rendez (-) vous” duidelijk maakt. Naast het object gelegd, zuigt het verhaal alle aanspraken op het Emotionele, Individuele en Persoonlijke uit het object weg. Aanspraken die niet alleen de door de Gentse inwoners aangedragen objecten beogen maar ook de tentoonstelling en het eraan ten gronslag liggende concept, zoals Frank Vande Veire in “Rendez (-) vous”, het fantasma (en) zijn grens” aantoont.

Naar aanleiding van de tentoonstelling “Henry van de Velde. Een Europees kunstenaar en zijn tijd” in het Gents Museum voor Sierkunsten hebben we een aantal teksten van en over deze “sleutelfiguur in de Europese moderne kunst tussen het einde van de 19de en het midden van de 20ste eeuw” samengebracht. Van de Veldes flamboyante artikel over het Antwerps Koninklijk Museum voor Schone Kunsten is voor Luc Verpoest de aanleiding om Van de Veldes zogenaamde eerste Belgische periode te overlopen. Zijn tweede Belgische periode komt aan bod in Steven Jacobs’ beschrijving en analyse van een van de architecturale getuigen van deze periode, de Polikliniek A. Martens waarrond sinds kort een polemiek woedt omdat het gemeentebestuur van Deinze over de plaatsing van dit gebouw op de monumentenlijst een negatief advies gegeven heeft. Het artikel over de nieuwe vleugel van het Museum voor Hedendaagse Kunst Antwerpen staat strikt genomen buiten de thematische aspiraties van dit gedeelte van De Witte Raaf. Marc Dubois toont echter dat de oprichting van dit nieuwe museum ook in het licht van de geschiedenis moet gesitueerd worden.