Bert Danckaert

In juni 1996 liet hij bij Beeld vzw in Niel voor het eerst de fotoreeks Dr. Geiger & Anna Schumann zien. Twintig zwart-witfoto’s, die grotendeels uit bestaand beeldmateriaal putten en ter grootte van een bewakingsmonitor waren afgedrukt. Het eigenzinnige ‘citeren’ lijkt verdergezet te worden in een nieuwe fotografische reeks, die Salto mortale heet en bestaat uit een tiental digitale prints op groot formaat. De herkomst van de beelden is opnieuw erg verschillend en wellicht voor niemand, behalve de fotograaf, ook maar enigszins naspeurbaar. Er zit ‘origineel’, schijnbaar documentair materiaal tussen, naast gereproduceerde beelden of afgeleiden van videostills, die opnieuw kunnen samengevoegd worden en digitaal bewerkt. “Hier is niet langer sprake van enig origineel,” stelt Bert Danckaert in een begeleidende tekst waarin hij Jeremy Welsh citeert (als een van de velen die dezer dagen in die richting denken). “Wat we projecteren is de som van onze herinneringen, afgewogen tegen de beelden van de massacultuur. De culturele tekst krijgt de vorm van een rapport – een montage van citeerbare referenties die opnieuw gecombineerd kunnen worden tot elke denkbare configuratie. Het geheim zit in de mix.” Zelfs zonder de Mama Miracoli-retoriek van die laatste frase, klinkt een dergelijke beeldstrategie op zich nogal benauwend. Enerzijds is er voluit de suggestie van het eindeloze aantal mogelijkheden waaruit de kijker zijn subjectieve mix, zijn persoonlijk menu mag samenstellen, terwijl hem tegelijk de complete teloorgang van dat ‘subjectieve’, het ultieme failliet van zijn ‘persoonlijke’ keuze onder de neus gewreven wordt. Kijk en kies jij maar, ik, kunstenaar, weet samen met mijn computer wel beter. De tekst meldt in die zin verder dat Salto mortale geen betekenis aanreikt, maar er een ontlokt. “Op die manier geeft de toeschouwer zich meer bloot dan de beelden die – afhankelijk van de persoonlijke configuratie – telkens van invalshoek veranderen.” Een open en suggestieve confrontatie, noemt Danckaert dit, tussen origineel en sample, tussen heden en verleden, en uiteindelijk wil hij daarmee de vraag naar voor schuiven of de dingen (en de beelden) wel een betekenis ‘op zich’ hebben, en of er zoiets bestaat als ‘objectieve geschiedenis’ (los van context en interpretatie). Is dat misschien de dodensprong waarvan sprake?

Salto Mortale is elke zondag van 8 mei tot 23 juni te zien bij Beeldvzw, Emiel Vanderveldelaan 23, 2845 Niel (03/830.03.73).