It always jumps back and finds it way
Alsof het een actualisering van de expositie van Lamelas betreft, draait de jaarlijkse tentoonstelling die is samengesteld door de deelnemers van het Curatorial training programme van De Appel deze maal – onder bovenstaande cryptische titel – om de tijdsbeleving. ‘Herinnering, wachten, tijdlussen en traagheid’: dat zijn de elementen die volgens de tentoonstellingsmakers centraal staan in het getoonde werk, dat overigens nauwelijks in elkaar grijpt, geen echte tentoonstelling vormt. Als resultaat van een curatorenopleiding nogal bedroevend. De Answering monochromes van Laura Ruggeri zijn een zwart en een wit monochroom schilderij die iets over het verleden respectievelijk de toekomst vertellen van de persoon die zijn of haar hand erop plaatst. Eran Schaerf wil met zijn op plastic ballen en op visitekaartjes gedrukte hermetische zinnen de taal ondermijnen, de kijker/lezer van alle syntactische en semantische angels bewust maken, maar Schaerf weet weinig eigens aan de traditie van Stein, Duchamp, Joyce, Beckett en Weiner toe te voegen. Tot de meer geslaagde werken behoren de Secretors van Adam Chodzko (glazen druppels, met bloedrode vloeistof gevuld, die door de wanden van de witte tentoonstellingsruimte lijken te sijpelen) en de Consignment paintings van Jonathan Monk, die vernietigd zullen worden als ze niet zijn verkocht voordat het aantal dagen is verstreken dat op het verder geheel witte doek staat geschreven. Het is moeilijk de gedachte te verdringen dat een groot deel van de in deze expositie vertegenwoordigde kunstenaars bedacht had kunnen zijn: zij zijn onmiddellijk plaatsbaar, wat zij maken is geavanceerde confectiekunst – zoals het werk van de ooit door Guillaume Bijl gecreëerde Four American artists. De enige wier werk volstrekt niet onder een dergelijke transparantie te lijden heeft, is Voebe de Gruyter, die een installatie rond ‘verfrommelingen’ presenteert. Tot 25 mei bij De Appel, Nieuwe Spiegelstraat 10, 1017 DE Amsterdam (020/625.56.51).
