Melissa Mabesoone
Joan Didion schreef het volgende in ‘On Keeping a Notebook’: ‘Ik heb dus nooit een notitieboekje bijgehouden om nauwkeurig vast te leggen wat ik deed of dacht – en dat geldt nog steeds. Dat is ook een heel andere drijfveer, een manier van omgaan met de werkelijkheid waar ik soms wel jaloers op ben maar die volstrekt niet bij mij past. Het is me nooit gelukt een normaal dagboek bij te houden; mijn houding jegens het dagelijkse leven varieert van een extreme vorm van slordigheid tot louter afzijdigheid, en de paar keer dat ik plichtmatig pogingen heb gedaan de gebeurtenissen van een bepaalde dag vast te leggen vond ik dat zo slaapverwekkend dat het resultaat op zijn best mysterieus te noemen is.’
Op mijn veertiende stopte ik met dagboekschrijven nadat mijn moeder me confronteerde met enkele vragen over een passage die ik in code had neergepend. Op mijn negentiende begon ik opnieuw, in het besef dat er altijd iemand (ongevraagd) kan meelezen. Mijn notitieboekjes kregen een al dan niet opgelegde vorm en werden gevuld met dialogen, proza, gedichten, korte verhalen, in verschillende talen. Ik vulde vellen met gespreksonderwerpen en schreef maandenlang vlak na het ontwaken mijn dromen op. Schrijven was en is voor mij een privéruimte: ik kan kiezen hoeveel ik deel en naar buiten breng.
Bijna tien jaar werk ik met Oshin Albrecht intensief samen onder de naam ‘buren’. We zien ‘buren’ als een werkwoord, iets dat we actief doen en waar we ons toe verhouden. Het is een naam die tegelijk iets anoniems, iets intiems en iets formeels heeft. We spelen samen en pingpongen veel. We leggen dingen voor elkaar klaar op bureau- en treintafels: vragen, gedachtes, verlangens, ideeën. We converseren via Google Drive, sms, Messenger links, spraakberichten, grote bladen met korte zinnen. Soms geeft de een de aanzet, dan weer de ander. Soft drives worden hard. Notities worden geprinte documenten en fysieke experimenten.
Je zou kunnen zeggen dat ‘buren’ mijn vaste domicilie(adres) is, en mijn notitieboek de voor- of achtertuin, of een bungalowhut op het platteland, voor mijn individuele praktijk, waarin ik tijd heb om alleen te zijn. Een andere plek waar ik vaak alleen ben is, zoals bij zovelen, achter het computerscherm. In 2016 schreef ik een liefdesnummer voor de computer. Vermoedelijk stond het eerst in een notitieboek met nephouten kaft dat ik ben kwijtgeraakt. De Photo Booth-file ‘Film op 04-10-2016 om 18.49’ is een eerste poging om van de tekst een nummer te maken op de muziek van ‘Come Here’ van Kath Bloom. De eerste zinnen gaan als volgt: ‘How does it feel when I turn you on 8.30 in the morning sun? Computer, computer. You don’t blink, you just mostly stare. Do you feel my touch? Do you even care?’
Ik schreef de tekst tijdens een residentie bij Vooruit in Gent toen we met ‘buren’ de performance Spare Time wilden maken. Spare Time werd in 2020 SPARE TIME WORK. Door de lockdown werd de voorstelling een jaar uitgesteld en besloten we COMPUTER_SONG op te nemen samen met muzikant, masseur, foodconnaisseur, producer en sinds 2018 special collaborator Benne Dousselaere. Een tweede deel schreven we à l’improviste. De stem van Oshin, haar invulling en ideeën, en Bennes muzikaliteit en kwaliteiten als producer maakten het nummer uitdagender, verrassender. Voor de online editie van Beyond the Black Box van De Brakke Grond maakten we een videoclip met cinematograaf Anaïs Chabeur. Haar expertise, techniciteit en visie tilden het werk naar een hoger niveau.
Het is niet vanzelfsprekend om met mensen een artistieke, intellectuele klik te hebben, om een gemeenschappelijke taal te spreken, om een gevoel voor humor te delen, maar ook je twijfels. Het gaat over gelijkaardig engagement, over samen de tijd spenderen die een werk nodig heeft. ‘Learn to love solitude,’ zegt Tarkovsky, maar samen spelen is een gevoel van onschatbare waarde. To combine business & pleasure, what a treasure.
• Melissa Mabesoone (1988) studeerde wijsbegeerte (UGent) en beeldende kunst (KASK). Haar werk was te zien in Sale Dockx, M HKA (Antwerpen), Verbeke Foundation (Stekene), en werd gepubliceerd in nY. Ze trad op voor onder meer Dora García, Assaf Gruber, Lies Pauwels (NTGent) en Peter Aers, en maakt deel uit van Engagement, een beweging die seksuele intimidatie, seksisme en machtsmisbruik in de kunsten aanpakt. Sinds 2012 werkt ze nauw samen met Oshin Albrecht als ‘buren’.
