width and height should be displayed here dynamically

Essays

171

september-oktober 2014

‘Une vie pathétique‘ – Dirk Lauwaert in de jaren zestig

Meer dan twintig jaar – van 1992 tot 2013 – publiceerde Dirk Lauwaert weergaloze teksten in dit blad. In dit nummer gaan we, naar aanleiding van de eerste verjaardag van Dirks overlijden, op zoek naar zijn vroege jaren, toen hij zich vrijwel uitsluitend concentreerde op zijn ‘eerste liefde’ onder de kunsten: de film. Als einddatum kozen we voor het jaar 1970, onder meer uit bescheidenheid jegens zijn imposante oeuvre, maar ook om te beklemtonen dat we de genese van Lauwaerts auteurschap willen vatten. De vroegste tekst die Dirk later voor een van zijn bundels selecteerde, een essay over Louis De Funès, verscheen in Kunst & Cultuur van 7 januari 1971. Omdat zijn auteurschap voor hemzelf toen een nieuwe fase inging?

Bart Meuleman maakte een kroniek over Lauwaerts jeugd, zijn studententijd en zijn eerste jaren als essayist, eerst in het blad Universitas van de Katholieke Universiteit Leuven, waar Lauwaert Politieke en Sociale Wetenschappen studeerde, en vervolgens ook in bladen als Film en televisie en Kunst & Cultuur. Meuleman volgt de ontwikkeling van Lauwaerts denken over film, van zijn passie voor de nieuwe auteurscinema van Godard en Antonioni in het midden van de jaren 60, tot zijn toenemende kritische opstelling tegenover diezelfde avant-garde. Daarnaast is er naar het einde van het decennium een groeiende interesse voor de klassieke (hollywood)film en voor de creatieve inbreng van de acteur.

We (her)publiceren negen teksten van Dirk Lauwaert. De oudste tekst is een typoscript uit zijn persoonlijke archief, dat zich bevindt in het Letterenhuis: Ward Hermans, Jan van Gent – 1 februari 1964. Een cluster van drie teksten uit 1965 illustreert Lauwaerts vroege en verrassend gedragen uiteenzetting met de toenmalige nieuwe cinema (Antonioni, Pasolini en Godard). In een tekst uit 1967 houdt Lauwaert het recente werk van zijn ‘jeugdliefde’ Ingmar Bergman kritisch tegen het licht. Drie teksten uit 1969 (over actrice Greta Garbo, de Franse en ‘classicistische’ cineast Eric Rohmer en de Amerikaanse hollywoodregisseur Howard Hawks) en een tekst uit 1970 (Filmkunst of cultuurindustrie) illustreren tot slot zijn positie aan het einde van de jaren 60. Daarnaast presenteren we een biliografie van álle teksten die Dirk Lauwaert publiceerde in de tijdschriften waarin hij debuteerde tussen 1965 en 1970.

Dit nummer bevat ook een bijdrage van Ernst van Alphen over de tentoonstelling Le Mur (La Maison Rouge, Parijs) en de tweede aflevering van een reeks gesprekken van Koen Brams & Dirk Pültau met Marc De Cock, oud-voorzitter van de Vereniging voor het Museum van Hedendaagse Kunst van Gent.

‘Une vie pathétique’ – Dirk Lauwaert in de jaren zestig werd gerealiseerd in samenwerking met Bart Meuleman. Met dank aan Leen Boereboom, Eric de Kuyper, Christine Gruwez, Helke Lauwaert, Frans Lefever, Joris Note, Brigitte Raskin, Magda van den Akker, Joannes Van Heddegem en Reinhilde Weyns, en Leen Van Dijck en Jan Robert van het Letterenhuis in Antwerpen.