Het open doek

Dit zevenentachtigste nummer van De Witte Raaf is het eerste dat uit de handen komt van een geheel vernieuwde redactie. Na het vertrek van Koen Brams is een team samengesteld dat bestaat uit Sven Lütticken, Bart Meuleman, Dirk Pültau, Jorinde Seijdel, Camiel van Winkel en Bart Verschaffel. De constante factor op het Brusselse kantoor blijft bestaan in de persoon van Etienne Wynants.

Zal er onder dit nieuwe bewind voor de lezer iets veranderen? Ja en nee. Ja, omdat het tijdschrift nu door anderen wordt gemaakt; nee, omdat de formule voluit blijft gehandhaafd. De Witte Raaf was in het verleden een auteursblad en zal dat in de toekomst blijven. Het is geen toeval dat de huidige redactieleden reeds behoorden tot de kring van regelmatige auteurs.

Wat evenmin zal veranderen is het streven naar een ontspannen verhouding tussen individuele bijdragen en overkoepelende thema’s. Het onderhavige nummer kan worden gelezen als een losse reeks essays waarin het medium film wordt gebruikt als een instrument om verschillende naburige omgevingen – beeldende kunst, theater, televisie – open te breken. De bioscoopfilm biedt een model dat in de ene discipline een ervaringscrisis blijkt te kunnen ‘oplossen’ die het in de andere discipline juist creëert.

Zoals Boris Groys in zijn openingstekst stelt, is ieder cultureel teken tegenwoordig gespleten: de tweedeling tussen elitecultuur en massacultuur is niet opgeheven maar slechts verlegd naar het binnenste van ieder cultuurproduct. De consequentie daarvan is een enorme interpretatievrijheid, met als keerzijde onbeslisbaarheid.

Wat gebeurt er wanneer beelden van medium veranderen? Wat gebeurt er wanneer het ene medium het andere absorbeert of reconstrueert? Volgende nummers van De Witte Raaf komen op deze vragen terug, waarbij ook de rol van de kijker-gebruiker in de huidige beeldcultuur zal worden onderzocht.

Het maken van een serieus tijdschrift voor kunstbeschouwing en kunstkritiek is onder de huidige cultuurpolitieke omstandigheden geen sinecure. De nieuwe redactie heeft deze last zonder schroom op haar schouders genomen, in de hoop dat ook de lezer zich met De Witte Raaf zal blijven engageren.